Παπαρρηγόπουλος, Πέτρος

(Κωνσταντινούπολη 1817 – Αθήνα 1891). Έλληνας νομικός, δικαστικός και πανεπιστημιακός δάσκαλος. Αδελφός του ιστορικού Κωνσταντίνου Π., σπούδασε στη Γερμανία, ονομάστηκε υφηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1841, και το 1845 διορίστηκε καθηγητής του αστικού δικαίου· το 1862 εξελέγη πρύτανης του πανεπιστημίου. Ακολούθησε παράλληλα τη δικαστική σταδιοδρομία και έφτασε έως τον βαθμό του αρεοπαγίτη. Εκτός από τη διδακτορική του διατριβή της Χαϊδελβέργης, που ήταν αφιερωμένη στην Επιρροή των τυχηρών εις τα συναλλάγματα (1839), έγραψε σημαντικά έργα ιστορικού και συστηματικού χαρακτήρα, όπως η διατριβή Περί της ιστορικής αναπτύξεως του κληρονομικού δικαίου των Ρωμαίων, και ιδίως το πεντάτομο Το εν Ελλάδι ισχύον αστικόν δίκαιον· το έργο αυτό ανατυπώθηκε σε τρίτη έκδοση το 1878, με τίτλο Σύστημα ρωμαϊκού δικαίου καθά εν Ελλάδι πολιτεύεται, πλην των Ιονίων Νήσων· ο Ιάκωβος Βισβίζης το εξέδωσε και πάλι το 1932 με τον αρχικό του τίτλο. Στα νεανικά έργα του Π. περιλαμβάνεται και η μετάφραση με σημειώσεις, σε συνεργασία με τον καθηγητή Ερτσόγκ, του ΜΔ’ κεφαλαίου της Ιστορίας της παρακμής και πτώσεως του ρωμαϊκού κράτους του Γίββωνα (1840).